Bronsgroen eikenhout: terugblik op de 6 marathons, dag 4

Van 1 tot en met 6 april liep ik in 6 marathons door Limburg. Een terugblik op elke dag 1 marathon.

Dag 4: Horn – Urmond. Half 8 in de ochtend. Met frisse blik stommel ik naar beneden. Een uitgebreid ontbijt en een vriendelijke gastvrouw verwelkomen mijn morgen. Vandaag loop ik naar Urmond met mijn vader. Een bijzonder moment, besef ik me. Na een kort afscheid gaan we op pad. De pas zit er meteen goed in, en we komen grappige plaatsnaambordjes tegen. We spreken af van elk plaatsnaambordje een selfie te maken. Ondertussen vertelt mijn vader over zijn eigen avonturen. Als tiener met een aftands brommertje op avontuur naar een plek in Duitsland. Liefde gaat vaak zonder plan. Ook toen. Ik neem het verhaal in me op tijdens de vele gezichten van de maas. In Linne zien we een rebels huisje. We besluiten daar allebei wel in te willen wonen.

Dan merkt een dame onze kleurrijke shirts en dwaze blikken op. We vertellen over ons mini-avontuur door Limburg. Ze blijkt dol op verhalen, en nodigt ons uit voor koffie. Samen met haar man praten we over hardlopen, reizen, dromen. En wandelen. De beste man gaat op voor zijn 34ste Kennedymars. Met veel respect nemen we ons spreekwoordelijke hoedje af. Met een extra rugzak voor extra verhalen nemen we afscheid. Wel even vastleggen voor later, realiseer ik me vlug.

Onderweg naar het volgende plaatsnaambord. Na een half uur zitten zijn de hardloopvezels wel een beetje in slaap gesust. Geeft niets, rustig komt de vaart er weer in. In Montfort gaat de telefoon. Piet van Maasland Radio. Ik schakel over naar een ferme wandelpas en vertel op de radio wat er nu gebeurt. En wat er door me heen gaat. Vooral verwondering, verbazing en intens geluk. Mijn vader rent wat op en neer. Route volgen, wandelen, én praten met de radio loopt nog niet helemaal. Het levert ons wel komische gezichten op. Ik benoem het schouwspel op de radio, hopelijk beeldend genoeg. Mooi gesprek, en intussen veel verdwaald.

Rond Susteren breekt ons dat beiden op. Ik vind het tempo te laag, en ik sta te veel stil volgens mijn pa. Voor beiden is iets te zeggen, maar we willen verder. Na wat felle woorden spreken we af dat we zoveel mogelijk de knooppunten aanhouden. En dat ik lus bij het maken van foto’s. Ik berust me in het tempo. Een mentaal breekpunt slaat om naar een wolk van positieve energie. We zijn getuige van prachtige bossen rond Born en Guttecoven. Meneer de Uil waakt erover als een ware wijsgeer.

In Urmond zitten we op 48 km. Pap wil graag de 50 kilometer volmaken. Met een rondje Berg aan de Maas lukt ons dat. Met een brij aan verhalen, acties, tegenslagen en mooie momenten verwelkomt Alex ons met een kopje koffie. De kat geeft ook een kopje. Ondertussen proberen we de tocht onder woorden te brengen. Nog te vroeg. We zetten mijn vader op de trein in Sittard, hij wil nog graag thuis slapen. Een pittige maaltijd en het oude vertrouwde Worms staan klaar. De gamer in mij wordt weer een beetje wakker. Een dag om nooit te vergeten.