Van 1 tot en met 6 april liep ik in 6 marathons door Limburg. Een terugblik op elke dag 1 marathon.
Dag 6: Maastricht – Vaals. Ontbijt en op zoek naar repen in de supermarkt. Bij de koffieautomaat raak ik aan de praat met een medeliefhebber. Koffie is fijn. We wisselen gedachten uit over rennen en energie. Ik wens hem een energieke dag toe, hij wenst me succes. Vanuit een mooie bloemenzaak vertrek ik. Vandaag ga ik voor de gladiolen.
Op station Maastricht doen een paar studenten zomaar een dansje. Dat gevoel neem ik mee. Kilometers zit ik in een eindeloos lijkend gevoel van reislust. Blijven gaan.
De bemelerberg verschijnt. Dit keer is het koers. Vergezeld door plukjes wielrenners zet ik de pas erin. Ik knoop een gesprek aan met een supporter langs de weg. Blijkt er een grote amateurkoers bezig te zijn: Volta classic. Verbaast vraagt hij wat ik hier doe en we mijmeren over de liefde voor de koers en wielerhelden. De buurjongen is vandaag zijn held. We moedigen samen wat renners aan en ik vervolg mijn weg. Hij gaat me volgen. Maar eerst koers.
Waanzinnige heuvellandschappen schieten voorbij. Op de Keutenberg schreeuwen een wielrenner en ik elkaar naar de top. Dan dienen zich prachtige dorpjes en gehuchten aan. Stokhem, Wijlre, Kapolder. Rond Eys kijk ik eens rustig om me heen. Zuid Limburg is magisch mooi.
De Eyserbosweg is bepakt met wielrenners. Een groepje heeft het moeilijk. Ik besluit ze wat harder naar boven te schreeuwen. Even ben ik in de koers. Na een korte groet op de top sta ik even stil. Samen naar de top, schept toch een band. Al blijf ik een vreemde vogel in het geheel. Ach, zo vlieg ik alle kanten op.
Met een onoverwinnelijk gevoel kom ik dooor het fraaie Wittem. In het wonderschone geuldal geniet een verliefd stelletje van elkaar.
Kilometers daarna sta ik aan de voet van de Camerig. Ik zwaai naar wat levensgenieters op het terras. Dit is waanzinnig. Bij het restaurant maak ik een overwinningsfoto. Ik blijk halverwege te zijn. Maar goed ook, want de andere helft is ook prachtig.
Gek genoeg scheer ik net langs Raren. In Vaals gaat er veel door me heen. De depressie, vrienden, familie, de ontmoetingen, geluksacties, tegenslagen, mijn Zweedse muze.
De Vaalserberg gaat vanzelf. Het is alsof ik zweef. Op de top ben ik in de wolken. Ik huil van blijdschap. Na een terugblikkend filmpje ben ik sprakeloos. Ondanks dat bel ik een paar helden. Mijn moeder neemt op. “Ik ben er mam, het is mooi’, mijmer ik. Veel meer woorden vind ik niet. Zij vangt mijn onderweg opgeraapte stiltes op.
Dwalend zoek ik vervolgens naar eten. Overal is het donker. Bij restaurant De Bokkerijder brandt nog licht. Met een goede tripel en een bakje nootjes proost ik op dit avontuur. Mooi om te eindigen in één van de mooiste Vandersteenverhalen.
Koestermoment: voor het eerst in de krant. Denk ik. In Via Gennep, het nieuwsblad van het stadje waar ik opgroeide. Dankjewel voor het optekenen van mijn verhaal, Jos Gröniger.
Today I was interviewed by Kirsten Paulus in the news program Limburg Centraal at L1. A lovely experience.
Vandaag werd ik geïnterviewd door Kirsten Paulus in het nieuwsprogramma Limburg Centraal bij L1 in Maastricht. Tv-interview
Dank voor het warme welkom en het gave mini-interview bij de make-up. Voor alle gesprekken en dat ik te gast mocht zijn. Ook respect voor alle dingen die jullie tegelijkertijd doen om er iets moois van te maken. Tof hoe dat samenkomt 🙂
Vandaag sprak ik kort met Jochem van 1Limburg. Hij schreef direct een kort artikel over mijn hardloopreis van geluk. Heel gaaf dat het verhaal zich verspreid door Limburg. Dankjewel, 1Limburg 🙂
Vandaag werd ik geïnterviewd door Maasland Radio over een nieuw pad, een rugzak en het vertrek vanuit gennep. Bedankt voor het volgen van mijn stappen, Piet 🙂 Radio-interview
31 mei, 10:30, vertrek ik vanuit Gennep naar Palermo voor mijn hardloopreis van geluk: 65 marathon in 80 dagen om de kracht van positiviteit te verspreiden. Vanaf 9:30 zijn jullie welkom in Hotel de Kroon om me uit te zwaaien 🙂
Laat me even of je komt. Dit vind ik heel fijn, én het is erg handig voor Hotel de Kroon. Dit kan via: https://www.facebook.com/events/355625221971355/ of https://gettogether.community/events/1314/move-the-earth-ready-to-go/ Kitty Tenten, heel erg bedankt voor het regelen. En dankjewel Frank Los, voor het toevoegen van dat beetje toverpoeder. En Hotel de Kroon, voor de startplek van het avontuur.
Van 1 tot en met 6 april liep ik in 6 marathons door Limburg. Een terugblik op elke dag 1 marathon.
Dag 5: Urmond – Maastricht. 3 katten maken me wakker. De klok kruipt richting de negen, en ik geniet nog na van de 50 kilometer met mijn vader. Dan maar iets later op weg, geeft niets. Lily – één van de katten – geeft me af en toe kopjes. En gaat daarna weer haar eigen weg. Ik hou van het eigenwijze van katten. Eenmaal buiten word ik voorzichtig door de zon begroet. Met een berg energie ga ik op zoek naar de eerste heuvels. De bagage van 4 mooie marathons geven me de eerste kilometers vleugels. Ik ben in een marathonroes. Een blik op de maas bij Elsloo leert me dat natuurschoon in Limburg geen grenzen kent.
Na een kilometer of 8 klauter ik via een boomstam over een beekje naar het bos van Elsloo. Een vrouw komt me rennend tegemoet. Ik zie aan alles dat ze het moeilijk heeft. Ik complimenteer haar doorzettingsvermogen. Ze glimlacht en vertelt dat het moeizaam gaat. Maar dat ze het wel doet. En dat het haar helpt. Stoïcijns en met zichtbare moeite sjokt ze onverdroten door. Met een gevoel van bewondering hobbel ik het bos in. Omringd door bruggetjes, beekjes en bomen zie ik een vrouw op een bankje. Ze zit en geniet. Verder niets. Met een rustige groet ga ik naast haar zitten. Ik vertel haar dat ik het hier mooi vind. Zij zegt dat ze hier graag zit en de natuur in haar opneemt. Ze spreekt in geuren en kleuren over het bos en de natuur. Dat het haar rust geeft. En een gevoel van thuiskomen. Ik knik instemmend, en even blijven we stil om de vogels te horen. Ik geef aan dat ik het bos verder ga verkennen. We wensen elkaar rust en plezier toe.
De kilometers vliegen voorbij. Bij Geulhem vul ik mijn waterzak bij. Drinken, drinken, drinken, is mij vaak bijgebracht. Na een slok zwarte toverdrank ren ik vol goede moed de geulhemmerberg op. ‘Die gast blijft maar gaan’, roept een handjevol terrasgangers. Het zit ergens tussen bewondering en totaal onbegrip in. Op mijn pad fietst een oude man met lange baard. Voorovergebogen op zijn stadsfietsje harkt ie naar boven. Gemakkelijk gaat het niet. Bijna snot-voor-de-ogen-stijl. Ik besluit naast ‘m te gaan lopen en spreek mijn bewondering uit voor zijn wilskracht. ‘Jij doet het ook niet verkeerd’, lacht hij. We geraken in een ontspannen gesprek, en hij vertelt over zijn liefde voor het fietsen. Ik begin over Rominger, Zülle, Chiapucci. Oude wielerhelden. Vroeger wandelde hij veel, maar dat gaat nu niet meer. ‘Dan maar fietsend de mooie plekjes opzoeken’, glimlacht hij. ‘Al doet mijn rug niet zo goed meer mee’. Ik voel met ‘m mee en hij vraagt me wat ik hier doe. Ik vertel over mijn avontuur door Limburg en mijn toekomstige reis van geluk naar Palermo. Ik zie zijn ogen glinsteren. Hij zou zo graag nog eens naar Italië willen. Die liefde delen we. Dan vraagt hij of ik een kaartje stuur vanuit Palermo. ‘Ik ben soms zo eenzaam’, verzucht hij. ‘Dus daar zou ik erg blij van worden.’ Ik weet even niet wat ik moet zeggen: dit is waar het om gaat. Ik noteer zijn adres en beloof hem een kaartje te sturen. Hij vervolgt zijn weg naar Schin op Geul. Verbouwereerd sta ik even stil. Kippenvel over mijn hele lijf. Met een glimlach van oor tot oor vervolg ik mijn tocht.
In Maastricht wordt het al langzaam donker. Laat vertrokken, en veel stilgestaan. Ik besluit de Sint Pietersberg los te laten, en de kortste weg naar mijn verblijfplaats te nemen. Ik loop een klein ererondje door de stad om de marathonafstand te voltooien. Na achten druk ik op de deurbel. Hartelijk word ik ontvangen. Ik neem direct het aanbod aan om in een douche te springen. Schijnbaar stink ik nogal. Intussen is er een maal voor mij geregeld en nemen we de dag door. Ik voel me meteen thuis. Met afdwalende gedachten naar de Geulhemmerberg plof ik neer op mijn luchtbed.
Van 1 tot en met 6 april liep ik in 6 marathons door Limburg. Een terugblik op elke dag 1 marathon.
Dag 4: Horn – Urmond. Half 8 in de ochtend. Met frisse blik stommel ik naar beneden. Een uitgebreid ontbijt en een vriendelijke gastvrouw verwelkomen mijn morgen. Vandaag loop ik naar Urmond met mijn vader. Een bijzonder moment, besef ik me. Na een kort afscheid gaan we op pad. De pas zit er meteen goed in, en we komen grappige plaatsnaambordjes tegen. We spreken af van elk plaatsnaambordje een selfie te maken. Ondertussen vertelt mijn vader over zijn eigen avonturen. Als tiener met een aftands brommertje op avontuur naar een plek in Duitsland. Liefde gaat vaak zonder plan. Ook toen. Ik neem het verhaal in me op tijdens de vele gezichten van de maas. In Linne zien we een rebels huisje. We besluiten daar allebei wel in te willen wonen.
Dan merkt een dame onze kleurrijke shirts en dwaze blikken op. We vertellen over ons mini-avontuur door Limburg. Ze blijkt dol op verhalen, en nodigt ons uit voor koffie. Samen met haar man praten we over hardlopen, reizen, dromen. En wandelen. De beste man gaat op voor zijn 34ste Kennedymars. Met veel respect nemen we ons spreekwoordelijke hoedje af. Met een extra rugzak voor extra verhalen nemen we afscheid. Wel even vastleggen voor later, realiseer ik me vlug.
Onderweg naar het volgende plaatsnaambord. Na een half uur zitten zijn de hardloopvezels wel een beetje in slaap gesust. Geeft niets, rustig komt de vaart er weer in. In Montfort gaat de telefoon. Piet van Maasland Radio. Ik schakel over naar een ferme wandelpas en vertel op de radio wat er nu gebeurt. En wat er door me heen gaat. Vooral verwondering, verbazing en intens geluk. Mijn vader rent wat op en neer. Route volgen, wandelen, én praten met de radio loopt nog niet helemaal. Het levert ons wel komische gezichten op. Ik benoem het schouwspel op de radio, hopelijk beeldend genoeg. Mooi gesprek, en intussen veel verdwaald.
Rond Susteren breekt ons dat beiden op. Ik vind het tempo te laag, en ik sta te veel stil volgens mijn pa. Voor beiden is iets te zeggen, maar we willen verder. Na wat felle woorden spreken we af dat we zoveel mogelijk de knooppunten aanhouden. En dat ik lus bij het maken van foto’s. Ik berust me in het tempo. Een mentaal breekpunt slaat om naar een wolk van positieve energie. We zijn getuige van prachtige bossen rond Born en Guttecoven. Meneer de Uil waakt erover als een ware wijsgeer.
In Urmond zitten we op 48 km. Pap wil graag de 50 kilometer volmaken. Met een rondje Berg aan de Maas lukt ons dat. Met een brij aan verhalen, acties, tegenslagen en mooie momenten verwelkomt Alex ons met een kopje koffie. De kat geeft ook een kopje. Ondertussen proberen we de tocht onder woorden te brengen. Nog te vroeg. We zetten mijn vader op de trein in Sittard, hij wil nog graag thuis slapen. Een pittige maaltijd en het oude vertrouwde Worms staan klaar. De gamer in mij wordt weer een beetje wakker. Een dag om nooit te vergeten.
